Vandaag 12 maart is het alweer onze laatste dag vogelen in Eilat. We besluiten na een bezoek aan het Holland Park en een ontbijt de bergen in te trekken om te kijken of er iets is te zien van roofvogeltrek of andere soorten die doortrekken. Het levert uiteindelijk prachtige momenten op met groepen van honderden Zwarte en gewone Ooievaars. Ten slotte gaan we nog naar de Canyon Shehelot en niet voor niets! Bekijk ook de grote foto 's.

Op de gebruikelijke tijd gaat de wekker af en na een verfrissende douche stappen we in de auto en gaan naar het Holland Park om ons geluk opnieuw te proberen.

De Braamsluipers - die letterlijk door de struiken lijken te sluipen - blijken nog altijd in overtal aanwezig en ook de Zwartstaart is weer present. Wij zijn op zoek naar nieuwkomers, maar zijn die al aangekomen?

Er zijn inderdaad nieuwkomers. Er blijken meerdere Rüppels Grasmussen te zitten. Eén is erg vliegerig en zit 15 tot 20 minutenlang achter (vrouwelijke) soortgenoten of Braamsluipers aan. Als hij daarna even gaat uithijgen, sla ik mijn slag en maak een paar leuke plaatjes.

Een struik met roze bloemetjes is favoriet bij de zangers en ik slaag erin ook nog een Braamsluiper vast te leggen.

Op het gevaar af dat ik commentaar krijg over de Arabische Buulbuul, plaats ik toch nog een foto van deze soort. Hier is mooi de citroengele anaalstreek te zien.

Bij het verlaten van het Holland Park stuiten we nog op een Blauwborst (Luscinia svecica svesica) met een rode ster op de blauwe borst. Hij is nogal schuw, maar een bewijsplaatje kan er nog net af.

We rijden via de 12 richting Mount Yoash. Onderweg, vlakbij de laagst gelegen legerbasis, zien we een groot aantal Steppebuizerds overtrekken. Het blijkt een groep van 43 te zijn. Dan zien we ook een groep Ooievaars en we besluiten - na enig aandringen van mijzelf - naar een hoger gelegen plek te gaan. We rijden naar Mount Yoash, waar we honderd hoogtemeters onder de top op een parkeerplaats stelling nemen.

We hoeven niet lang te wachten, want al snel komt er een groep Zwarte Ooievaars over de bergkam scheren. De vogels zijn nog ver weg, maar het is een fantastisch gezicht.

Het fotograferen levert steeds een dilemma op. Fotografeer ik de hele groep, met als resultaat veel onherkenbare stippen of zoom ik in, met het gevolg dat de groepsgrootte niet meer zichtbaar is. Daarom van alles maar wat.

Soms is het even stil en Gerrit wil eigenlijk weer vertrekken. Wij treuzelen nog wat en dat is maar goed ook, want plotseling komen er weer diverse grote groepen Ooievaars over. Eén van de groepen trekt recht over onze hoofden heen.

We hebben nog steeds geen Witkruintapuit gezien. Toen Dave hier in 1997 was, waren ze volop te zien. Terwijl we staan te kijken naar de Ooievaars hoor ik een roepje. Ik kijk om en denk een Witkruintapuit te zien tussen de stenen op de parkeerplaats. Ik roep de anderen, terwijl ik mijn verrekijker richt. Behalve Dick en Rune Palmqvist uit Denemarken die ons een tijdje vergezelde, zagen de anderen de vogel niet, want die was binnen no-time verder gevlogen. Rune was er vrij zeker van dat het een Monnikstapuit was, dus geen nieuwe soort nog voor vandaag.

Uitspraak van de dag kwam van Rune toen er weer groepen Ooievaars overkwamen: "It 's better than sex!" Wij kijken hem meewarig aan en denken er het onze van.

We laten Mount Yoash achter ons en gaan richting Amram Pillars, maar nemen de afslag naar links naar de Shehelot Canyon in plaats van de afslag naar rechts die naar de ons bekende Pillars leidt. Een Roodkopklauwier zit op de uitkijk bovenin een struik.

Een juveniele Monnikstapuit laat zich fraai bekijken. We kunnen mooi dit kleed en de details ervan op ons gemak bekijken.

Zelfs in deze afgelegen canyon Shehelot komen we een bus tegen, die Israëliërs afzet bij een hiking trail. We zetten de auto aan het begin van de canyon en gaan elk ons weegs. Dave heeft nogal last van hoofdpijn, dus die blijft in de auto. Dat komt later goed uit.

Ik zie wat in een acacia vliegen en ga rechtdoor de canyon in waar ik een stelletje Arabische Woestijnpatrijzen met jongen tegenkom. Een algemene soort, die blijkbaar gemakkelijk aan voedsel komt in deze verlaten wereld.

Dan zie ik de vogel die ik zoek op de grond zitten. Van afstand neem ik wat plaatjes, genoeg om vast te stellen dat het een Oostelijke Blonde Tapuit is. Als hij wegvliegt gaat hij rechtstreeks richting auto en landt daar ergens. Ik wuif en roep naar Dave, die de boodschap begrijpt en de determinatie afmaakt.

Dan hoor ik Gerrit roepen, die eindelijk een Witkruintapuit weet te ontdekken. De vogel zit dichtbij, maar doordat de zon schuil gaat, is het bijna geheel zwarte beest lastig goed vast te leggen. Zijn oog valt geheel weg in het zwart van zijn verenkleed. Eerst zit hij op een rots en als hij vandaar wegvliegt weet ik nog een plaatje te maken van zijn staart waarbij de witte tekening goed is te zien. Hij blijkt te zijn geringd en heeft aan beide pootjes een ringetje.

Een Zwartstaart is onderaan de rotsen naar voedsel op zoek, dus neem ik maar weer eens wat foto 's van deze soort.

Ik wandel nog wat door de wadi, neem wat foto 's en zie dat zelfs in de dorre woestjn planten nog tot bloei kunnen komen. De anderen zie ik in de verte in de auto stappen en daarna wordt ik opgehaald en verlaten we het gebied weer.

Op de terugweg zit er een Woestijnleeuwerik langs de weg. De vaalbruine kleuren verschaffen het beest een perfecte camouflagekleur in de woestijn.

We steken de 90 over en bekijken de saltpans bij KM20. We zien nog wel een Woestijnplevier, maar niet op een fotografeerbare plek. Wel kunnen we een overzichtfoto maken van de Flamingo 's, die druk aan het foerageren zijn.

Verder neem ik nog wat plaatjes van een Sporenkievit, een stelletjes Groenpootruiters, een Steltkluut en een Bonte Strandloper in een typisch kleed. Dan laten we ook dit gebiedje voor de laatste maal achter en rijden terug richting Eilat.

We hebben in Eilat nog even tijd om bij de North Beach te kijken. We werpen een laatste blik op Jordanië en als de meeuwen geen interesse hebben in het naar hun toegeworpen brood laten we het daarbij en gaan naar de auto die, in het door de late middagzon warm gekleurde licht, zijn op één na laatste ritje met ons maakt.

De gehuurde Honda Accord is ons goed bevallen. Een lekker ruime auto, maar wel erg laag. We hebben vaak de woestijnbodem geschampt, maar gelukkig hebben we nooit vast gezeten. We maken de auto leeg en voor zover het gaat schoon. Dan brengen we hem terug naar het verhuurbedrijf Hertz. Dan zit het er bijna op.

's Avonds eten we voor de vijfde maal heerlijk bij restaurant Boston en ik neem in dit geval een toetje met mascarpone na, anderen houden het bij cappuccino of ijs met warme chocolade. In het hotel aangekomen pakken we vast alles in. Vandaag weinig nieuwe soorten, maar wel een hele leuke dag. De eindscore wordt bepaald op 161, een score waar we dik tevreden mee zijn.